සියලු බැඳීම් වලින් නිදහස් වූ උතුම් භික්‍ෂු ජීවිතයට ඇතුළත්වීමට ලැබීම මහත් වූ භාග්‍යයකි. තථාගතයන් වහන්සේගේ ශ්‍රාවක සංඝරත්නය සිල්වත්ය. “සහොහි දුස්සීලො නාම නත්ථි” දුශ්ශීල සංඝයා නැති බව දක්‍ෂිණ විභංග සූත්‍ර අටුවාවෙහි දක්වා තිබේ. යමෙක් දුශ්ශීල නම් ඔහු සංඝරත්නයට අයත් නැත.

Preview

රාගයෙන් ගිලන් වූ සිතට ඖෂධය විරාගී දහමය

බත්තරමුල්ල සිරි සුදස්සනාරාම සදහම් සෙනසුනෙහි 
ප්‍රධාන අනුශාසක 
ආචාර්ය මිරිස්සේ ධම්මික හිමි

බක් අමාවක පෝදා (මැයි 06 වනදා) සිට සුපසන් ජීවිතයකට ධර්ම කතා පෙළෙහි අප කතා කරමින් පැමිණියේ ‘භාරද්වාජ සූත්‍ර’ දේශනාවයි. මේ සූත්‍ර දේශනාවෙන් පැවිදි ජීවිතයක් පිළිබඳව පෙන්වා දුන්න ද පෘතග්ජන වූ අශ්‍රැතවත් මුළු මනුෂ්‍ය සමාජයට ම මේ සූත්‍ර දේශනාව උතුම් දහම් අවවාදයක් ලෙස ලංකරගත හැකිය. ඒ පිළිබඳව අද දවසේ ද දහම් විවරණයක් කොට බලමු.
යම් විටක සංසාර ගමනේ පටන් අපේ ජීවිතවල පවත්වාගෙන එන කර්ම ශක්තීන්ට අනුව ආශාවත්, රාගයත්, ලෝභයත්, ද්වේෂයත් මේ ආදී කෙලෙස් පවතින්නට පුළුවනි.
ඒ වගේ ම යම් චරිත ලක්ෂණ අනුව ජීවිතවල දැඩි රාගය පවතින්නට පුළුවනි. ද්වේිෂය, මෝහය පවතින්නට පුළුවනි. තවත් තැනක ආශ්‍රය කරන පිරිස අනුව, යහළුවන් අනුව, ජීවත්වන පරිසරය අනුව, ඒ ඒ සිතිවිලි, ඒ ඒ චර්යාවන්ට පුරුදුවෙන්නට පුළුවනි. මනා වූ දෙමාපිය ආශ්‍රයක් නොලැබුණොත් මනා වූ ගුරු ආශ්‍රයක් නොලැබුණොත් මනා වූ කල්‍යාණ මිත්‍ර ආශ්‍රයක් නොවුණොත් එවැනි අයගේ සිත්වල වඩාත් ම ප්‍රබල ලෙස රාගය, ද්වේෂය, මෝහය මතුවෙන්නට පුළුවණි. අන්න එවැනි චරිතවලට ජීවිතපවත්වන ලෝල ගති ඇති අයට මේ දහම් කතාව ඉතාම හොඳ ධර්ම ඖෂධයක්. රාගයෙන් ගිලන්වුනු සිත්වලට මෙන්න මේ විරාගී දහම් ඖෂධය උතුම්ම පානයක්, බෙහෙතක් වනු නොවුණුමානයි.
එනම් මොන පාටින් පේන්න හිටියත්, මොන ආකාරයේ ශරීර වර්ණයෙන් යුත් මුහුණකින් යුතු වූවත් මොන ආකාරයේ සුවඳවිලවුන්වලින් ආලේපකොට පැවතුණත් වස්ත්‍රාභරණ ආදියෙන් සැරසී සිටියත් පාදාන්තයේ පටන් හිස් මුදුන දක්වා ඔබගේත් මගේත් මේ කය පිළිබඳව සිහි නුවණින් විමසා බැලුවොත් යථාර්ථය දැකගත හැකියි. මෙහි සඳහන් කළ ආකාරයෙන් කෙස්, ලෝම, නිය, දත්, සම, මාංශ, ආදී වශයෙනුත් ශරීරයේ ඇතුළත පවත්නා වූ සෙම්, සොටු, මළ, මුත්‍රා ආදියෙන් පිරුණා වූ මේ ශරීරයේ වැරැදි ආකාරයෙන් ඇලෙන්නට බැඳෙන්නට ගැටෙන්නට සමීප කරගන්නට යමක් ඇත්තේදැයි නුවණින් විමසා බලන්න. ගුණබර ස්වාමි දියණියක් ස්වාමි පුත්‍රයෙක් ඔවුනොවුන් කෙරෙහි අවබෝධයෙන් ඇති කරගත්තා වූ ලෙන්ගතුකම ඔස්සේ ලොව පැවැත්ම පිණිස ජීවිත ස්වභාවය අනුව ඔවුන්ගේ ජීවිත පවත්වන බව සැබෑවකි. එහෙත් ජීවිතයේ වැරැද්දක් සිදුවන්නට ප්‍රබල වූ ආවේගයක් සිත තුළ ඇතිවිය යුතුමයි.

එහෙම නම් එවැනි වැරැද්දක් ඇතිවීමට අවස්ථාවක් ඇති වූ කල් හි මේ ධර්ම ඖෂධය මනා ලෙස යොදා ගත හැකියි. එනම් තමන්ගේ සිත තුළ මේ ඇතිවන්නා වූ රාගය කුමක් අරමුණු කරගෙන ද යම් වූ ශරීරයක් සිරුරක්, පාටක්, පැවැත්මක් වෙනුවෙන් නම් ඇතිවන්නේ ඒ ශරීරයේ ස්වභාවය ගැන නුවණින් සිහිපත් කළ හැකියි. මෙතෙක් සඳහන් කළාක් මෙන් මොන පාටින් පේන්න සිටියත්, එනම් කළු සුදු දුඹුරින් පේන්න සිටියත් ශරීරයේ පළමු සිවිය ඉවත් කළ විට ළූණු ගෙඩියක පළමු සිවිය ඉවත් කලාක් මෙන් අපවිත්‍ර ස්වභාවය පළමුවෙන් ම දැකගත හැකියි. නව දොරකින් එළියට ගලනා අපවිත්‍ර දැය බැහැරකොට ශරීරය පවිත්‍රව පවත්වාගන්නට මොනතරම් වෙහෙසෙන්නේ දැයි තමා තමාගේ ම ශරීරය දෙස සිහි නුවණින් මෙනෙහි කොට කල්පනා කර ගත යුතුයි. ඇවිදිනා වැසිකිලියක් බඳු යැයි උපමා කළ මේ ශරීරය කෙසේ නම් වරදවා පරිහරණය කරන්නට දැයි සිතා ගත යුතුමයි. මෙසේ සිහිපත් කරන විට විවාහක පවුල් පරිසරයක නම් ඔවුන්ගේ විවාහ ජීවිතය සුපසන්ව ගත කරන්නට මේ ධර්ම කොටස ආධාර විය හැකියි. විවාහ නොවුණත් තරුණ ජීවිත ගත කරන තරුණ දරුවන්ට වැරැදි ආකාරයෙන් ජීවිත පවත්වන්නට මේ දහම් පෙළ කිසිවිටකවත් උපකාර නොවන බව ඉතා පැහැදිලියි. සුසංහිත සිතක් හදාගෙන සකස්කරගෙන සියලු දෙනා කෙරෙහි ම කරුණාවෙන්, මෛත්‍රීයෙන් බලන්නටත් මුලින් සඳහන් කළාක් මෙන් අම්මා කෙනෙක්, සොහොයුරියක්, දරුවෙක් දෙස බලනවා වගේ සිත පවත්වාගන්නට ඉතාම පහසුයි.
බුදුරජාණන් වහන්සේ ධර්මයේ පැහැදිලි කළේ රාගය නම් ගින්නක් හා සමාන යනුවෙනි. අභාවිත සිතක් ඇති ඕනෑම කෙනෙකුට එනම් ලෝකයේ පවත්නා සියල්ල අනිත්‍ය, දුක්ඛ, අනත්ත ත්‍රිලක්ෂණ ධර්මයට යටත් කොට දකින්නට පුරුදු නොකළ සිතක් ඇති ඕනෑම කෙනෙකුගේ සිත තුළ රාගය, ද්වේෂය, මෝහය පැන නැගිය හැකියි. මේ රාගය, ද්වේෂය ගින්දරක් මෙන් තමාත් දවා පුළුස්සා අන් අයත් දවා පුළුස්සමින් දෙපාර්ශයටම හානි පමුණුවන ආකාරය තේරුම්ගත හැකියි.
“නත්ථි රාග සමෝ අග්නි” – රාගයට සමාන තරම් තවත් ගින්දරක් තවත් නැති යැයි දේශනා කළේ ඒ නිසාය. මේ දහම් පරියාය නිතර නිතර මෙනෙහි කිරීමෙන් සුපසන් ජීවිත ගත කරන චරිතවත් ජීවිත ගත කරන ඕනෑම අයෙකුට තම සිත තවදුරටත් ඒ සමාහිත සිත, සුපසන් සිත, චරිතය, ඒ ආකාරයෙන් ම පවත්වාගත හැකියි. භික්ෂුවකට හෝ භික්ෂුණියකටත් එසේයි. ගෘහස්ත ජිවිතයක් ගත කරන ඔබ වැනි වූ අම්මා කෙනෙකුට, පියාණන් කෙනෙකුට ස්වාමි දියණියකට, ස්වාමි පුත්‍රයෙකුට, සොහොයුරෙකුට, සොහොයුරියකට හෝ මනුෂ්‍යයෙක් වූ හැම කෙනෙකුට ම සමාහිත සිතක් සුපසන් වූ සිතක් විරාගී චරිතයක් පවත්වා ගන්නට පුළුවන්කම ලැබේවි.
මේ දහම් පෙළ අසාගෙන සිටි උදේන රජතුමා භාරද්වාජ ස්වාමීන් වහන්සේගෙන් නැවතත් ප්‍රශ්න කරනවා. භාරද්වාජ ස්වාමීන් වහන්ස, වැඩූ කාය ගථා සතිය ඇති වැඩූ සීලය ඇති වැඩූ සිත් ඇති වැඩූ නුවණ ඇති යම්වේද භික්ෂූන් වෙත්නම් ඔවුන්ට එය දුෂ්කර නොවේ. නමුත් ස්වාමීන් වහන්ස, නොවැසූ කායගථා සතිය තියෙන නොවැඩූ සීලයක් ඇති, නොවැඩූ සිත් ඇති නොවැඩූ නුවණ ඇති යම් වේද භික්ෂූ ඇත්නම් ඔවුන්ට ඉහත සඳහන් කළ දහම් පෙළ අනුගමනය කිරීම ඉතාම දුෂ්කර වෙනවා. ස්වාමීන් වහන්ස, ඇතැම් දිනක අසුබ වශයෙන් මෙනෙහි කරන්නෙමුයි. සුබ වශයෙන් මෙනෙහි කිරීමට පැමිණෙනවා. භාරද්වාජ ස්වාමීන් වහන්ස, තරුණ මනා ඒ කළු කෙස් ඇති මේ තරුණ භික්ෂූහූ බ්‍රහ්මචාරී ජීවිතය ඉතාම හොඳින් ගත කරනවා නම් දිගු කලක් නොසිඳ ඒ සිල්වත් ජීවිතය පවත්වනවා නම් එයට අනෙකුත් හේතුවක් තියෙනවා දැයි උදේන රජතුමා භාරද්වාජ ස්වාමීන් වහන්සේගෙන් ප්‍රශ්න කරනවා. ලෞකික ලෝකයේ සාමාන්‍ය ජීවිත ඇසුරු කරන උදේන රජතුමාගේ මේ ප්‍රශ්නයත් වර්තමානයේ පවා අපට ඉතා හොඳින් ගලපා ගන්නට පුළුවනි.
අශ්‍රැතවත් පෘතග්ජන ලෝකයේ මනුෂ්‍යයන්ගේ ජීවිත තුළින් ම ඒ ප්‍රශ්නය පිළිබඳව හොඳ අවබෝධයක් ඇතිකර ගන්නට පුළුවනි. එනම් කය පිළිබඳව මනා සේ වඩන ලද සිත් ඇති කෙනෙකුට එනම් විදර්ශනාවෙන් සිත පුරුදු කරන ලද කෙනෙකුට එනම් අනිත්‍ය, දුක්ඛ, අනත්ත ත්‍රිලක්ෂණ ධර්මයට යටත් කොට කය ගැන දකින්නට පුරුදු කළ කෙනෙකුට අර ඉහත සඳහන් කළ ආකාරයෙන් ශරීරයේ දෙතිස් කුනූපයන් පිළිබඳව සිහිපත්කොට රාගය, ද්වේෂය, බැහැර කරගත හැකියි. ඒ වගේ ම මනා ලෙස සිල් ආරක්ෂා කරන කෙනෙකුට සීලය රකින කෙනෙකුට එය කළ හැකියි. ඒ වගේ ම සිත පිළිබඳව මැනවින් දැකල මේ සිත රාගයෙන් බැහැරකරගෙන විරාගයට හසු කරගන්නට පුරුද්දක් ඇති කෙනෙකුට එය කළ හැකියි. ඒ වගේ ම මනා වූ නුවණක් ඇති කෙනෙකුට විශේෂයෙන් විදර්ශනාව පුරුදු කළ කෙනෙකුට එය කළ හැකියි. නමුත් එසේ නොවන කෙනෙකුට ඉහත සඳහන් කළ දෙතිස් කුනූපයන් කල්පනා කොට රාගාදී කෙලෙසුන් බැහැර කර ගන්නට යැයි පැවසීම දුෂ්කර කටයුත්තක්, එයට හේතුව මේ වගෙයි. නොවැඩූ කායගථා සතිය ඇති නොවැඩූ සිල් ඇති නොවැඩුව සිත් ඇති නොවැඩූ විදර්ශනා නුවණැති යම් භික්ෂුවක් අසුබ වශයෙන් යම් කෙනෙක් ගැන යම් දෙයක් පිළිබඳව මෙනෙහි කළත් සිහිපත් කළත් යම් විටක ඔවුන්ට ඒක සුබ වශයෙන් මෙනෙහි කිරීමට පැමිණීමට පුළුවනි.
බුදුරජාණන් වහන්සේගේ කාලයේ ඇට සැකිල්ල කෙරෙහිත් වරදවා සිත් ඇති කරගෙන එනම් රාගාදි සිත් ඇති කර ගත් කතා පිළිබඳව අසන්නට ලැබෙනවා. පිණ්ඩපාතයේ වැඩම කළ යම් භික්ෂු යම් චරිත කෙරෙහි, කාන්තාවන් කෙරෙහි සිත් ඇතිකරගෙන ඔවුන් පැවිදි ජීවිතයේ අභිමථාර්ථවලින් බැහැර වූ අවස්ථා දකින්නට පවතිනවා. ගෘහස්ථ ජීවිතවල පවා මොනතරම් ශරීරයක ඇති අසුබ ස්වභාවය පෙන්නුම් කොට දෙන්නට උත්සාහ කළත් ඒ අසුබ ස්වභාවයෙන් බැහැර වී සුබ වශයෙන් ම ගෙන කාමාදී සිතිවිලි ඇති කර ගන්නා ආකාරය දැක ගන්නට සිතා ගන්නට පුළුවනි. මෙන්න මේ නිසයි මේ දහම් පෙළ වඩාත් මෙහි වැදගත් වන්නේ කලාතුරකින් සමහර තරුණ පුද්ගලයන් ඉතාම වැඩිහිටි වයස් ප්‍රමාණයේ එනම් මහලු වයසේ පසුවන මව්වරුන්ට පවා කරන ලද කරදර විපත් දැනගන්නට ලැබෙනවා.
¤☸¤══════¤☸¤☸¤══════¤☸¤

සිතේ දුබලකම් ඉබේ ඉවත් කර දෙන වැඩපිළිවෙළ

ලබුනොරුවකන්ද අරණ්‍ය සේනාසනයේ 
ධර්මාචාර්ය පූජ්‍ය මාන්කඩවල සුදස්‌සන හිමි

ඉඩ ලැබෙන හැම වෙලාවකම බොඡ්ජධංග භාවනාවක්‌, නැත්නම් හිත බොහෝ ම ඉක්‌මනට එකඟ වන, සමාධිමත් වන කමහටහනක්‌ ගන්න. සීලයක පිහිටනවා, පන්සිල් හෝ ආජීවඅෂ්ඨමක සීලය හෝ උපෝසථ අෂ්ඨාංග සීලය හෝ පැවිදි සීලයක හෝ හැකි සීලයක පිsහිටනවා. ඉඩ ලැබෙන හැම වේලාවක ම චිත්ත සමථයක්‌ ඇති වෙන්න කටයුතු කරනවා. වැඩ කටයුත්තක්‌ අරඹන හැම වෙලාවක ම උපන් ආශ්‍රව ධර්ම දුරු වෙන විදියේ, නූපන් ආශ්‍රව ධර්ම නූපදින විදියේ චින්තනයක්‌, සිතුවිල්ලක්‌ සිත තුළ රඳවාගෙන කරනවා. 

මේ විදිහට කාලයක්‌ කළොත් මොකක්‌ ද වෙන්නේ කියලා බලන්න. අද මේ තියෙන මානසික මට්‌ටම සම්පූර්ණයෙන් ම වෙනස්‌ වෙනවා. 

නොබෝ දවසක්‌ යනකොට ඉස්‌සෙල්ලා ම කයේ දරද`ඩු ගතිය නැති වෙනවා. 

අද මේ පින්වතුන් සිතුවිලි උපදින්නේ නැත් ද කියලා බලන්න. යම් සිතුවිල්ලක්‌ තමන් හිතලා නො වෙයි ඉබේ මයි උපදින්නේ, නමුත් තමන් ගේ මනස තුළ ම උපදින සිතුවිලි නිසා තමන්ට ම පිච්චෙන, වෙහෙසෙන, සිතෙන සිතුවිලි උපදින්නේ නැත් ද කියලා බලන්න. කලින් ම නතර වෙන්නේ ඒ ටික. ඉස්‌සෙල්ලා ම ඒ මට්‌ටම නතර වෙනවා. 

තමන් ගේ ම සිතුවිලි නිසා තමන් හොඳට සතුටු වෙන බවක්‌ හම්බ වෙනවා නම් ඒකත් නතර වෙනවා. 

ඊට පස්‌සේ මේ හිතෙන් කථා කෙරෙන, ඉබේ ම සිහිවෙනකම ටික ටික අඩු වෙනවා.

යෝනිසෝමනසිකාරය හේතුවෙන් මේ පින්වතුන්ට එකතැනක ඉඳගෙන ඉන්නකොට හොඳ එකඟකමකින්, නො විසිරුණු කමකින් ඉන්න පුළුවන්කම ලැබෙනවා. එකතැනක ඉඳගෙන ඉන්නකොට ඇති කරගන්න චිත්ත සමාධිය මේ පින්වතුන්ට වැඩකටයුතු කරද්දී අකුසලයකට යන්නේ නැති, කුසල ධර්මයක්‌ තුළ ම මනස තබාගෙන කටයුතු කරන්න පුළුවන් හුරුව ගෙනත් දෙනවා. වැඩකටයුතු කරන කොට ඇති වෙන සිහිනුවණ දෙක සමාධියටත්, සමාධිය සිහිනුවණ දෙකටත් මේ පින්වතුන්ට උදව් වෙනවා. මේ පින්වතුන් ඉඳගෙන හිටියත් දහමක, වැඩකටයුතු කළත් දහමක.

මේ විදිහට මේක ටිකෙන් ටික, ටිකෙන් ටික වර්ධනය වෙනවා. හැබැයි හිතේ යට කොනක තියෙනවා මේ කරන්නේ මොකක්‌ සඳහා ද කියලා. මේ පඤ්චඋපාදාන ස්‌කන්ධය වර්තමාන හේතු ප්‍රත්‍යය බව, ඒ දුක්‌ වූ හේතු ටික පටිච්චසමුප්පන්න ධර්මතාවක්‌ බවත් තේරුම් කරගන්න, දකින තැනට මනස ගන්නයි මේ ටික කරන්නේ. 

ඒ නිසා මෙතැන යෙදෙනවා "අනඤ්ඤතඤ්ඤස්‌සාමිතින්ද්‍රිය. - තවම නො දැක්‌කා වූ දෙය දකින" තැනට යන්නයි මේ ප්‍රඥව තියෙන්නේ. ඒ ටික බලන්න. 

ඒත් තවම මේ දුක්‌ වූ ස්‌කන්ධ ටික එයා දකින්නේ නැහැ. තවම "මම" කියලමයි පෙනෙන්නේ. තවම පටිච්චසමුප්පාදයක්‌ කියලා පෙනෙන්නේ නැහැ. "මම" කියලමයි පෙනෙන්නේ. පුද්ගලයෙක්‌ ගේ ඉපදීම මයි පෙනෙන්නේ. පුද්ගලයෙක්‌ මැරිලා යනවා කියන තැනකින් මයි තේරෙන්නේ, පෙනෙන්නේ, හිත පිළිගන්නේ.

නමුත් කළ්‍යාණ මිත්‍ර ඇසුරෙන්, සද්ධර්ම ශ්‍රවණයෙන් අපි මෙහෙම දන්න තැනක, දකින තැනක ඇත්ත අහගෙන පැත්තකින් තියලා වර්තමානයේ එයා වැඩපිළිවෙළක්‌ කරනවා. - සීලයක පිහිටලා, කය වචන දෙකේ සංවරයක්‌ හදාගත්තා. ඉඩ ලැබෙන හැම මොහොතක ම විත්ත සමථයක්‌ ඇසුරු වෙන කමටහනක්‌ කරනවා. ඒ වගේ ම කුමන කටයුත්තකට ගියත් පෙර පසු මනස අහකට යන්න නො දී යෝනිසෝමනසිකාරය කියන තැනින් තබාගෙනයි කටයුතු කරන්නේ. 

මේ ධර්මතා ටික ජීවිතයේ අනවශ්‍ය පැවැත්ම අයින් කරනවා. මේ පින්වතුන්ට දැඩි ලෝභයක්‌, විෂම රාගයක්‌, දැඩිව ගැටෙනකමක්‌, අකැමැත්තක්‌ තියෙයි නම්, ඕනෑවට වඩා හිතේ මසුරුකමක්‌, දෙන්න නො හිතෙනකමක්‌, ලෝභකමක්‌ තියෙයි නම් ඒවා ගැන කලබල වෙන්න එපා. මේ පින්වතුන් අඛණ්‌ඩව මේ ටික කරන්න. ඒ සම්මාදිට්‌ඨයෙන් මේ පින්වතුන් ගේ දුබලකම අයින් කරයි. සම්මාදිට්ඨයටත් වැඩක්‌ තියෙන්න එපැයි. අසුචි ටික මේ පින්වතුන් අයින් කරන්න යන්න ඕනේ නැහැ. මේ පින්වතුන් වතුර පාහරක්‌ ගහන්න. වතුරටත් කරන්න වැඩක්‌ තියෙන්න එපැයි. වතුරෙන් අසුචි ටික අයින් කරයි. අසුචි ටිකක්‌ තියෙයි නම් ඒක අතින් අයින් කරන්න ගියොත් අතේ ගෑවෙයි. ඒ නිසා හොඳ වතුර බාල්දියක්‌ අරගෙන ගහන්න වේගයෙන්. එතකොට මේ පින්වතුන්ට තියෙන්නේ වතුර ටික ගහන එක. වතුර වැඩේ කරයි. - මොකක්‌ ද? - අර අසුචි ටික හෝදලා දමයි.

ඒ වගේ නිතර ම සීලයක පිහිටලා, චිත්ත සමථයක්‌ ඇති කරගෙන යෝනිසෝමනසිකාරයේ ඉන්නවා කියන මේ ධර්මය රකින්න. ධර්මයෙන් මේ පින්වතුන් ව රකියි. මේ කුසල ධර්මයක ඉන්න. ධර්මයෙන් කරයි ඒ වැඩේ. ජීවිතයේ තියෙන මසුරුකම, ඊර්ෂ්‍යාව, එකට එක කිරීම, වෛරය, පළිගැනීම, තරහව, අපි අකැමැති වුණත් අපේ අතින් කෙරෙනවා. අපි අතින් වෙන මේ ගති ටික, අපේ දුක්‌ ගොඩ ටිකෙන් ටික හදයි. එකෙන් එක ගෙවයි. ගෙවලා විෂම ලෝභය - විනෙය්‍ය ලෝකෙ අභිඡ්ජධා දොමනස්‌සං - දැඩි ලෝභය, දැඩි දේවේෂය කියන මේ ටික සම්පූර්ණයෙන් මනසින් තුරන් වෙන තැන් දක්‌වාම අරගෙන යනවා. 

ඔය ටික කළහම, කරන කොට, දැඩි ලෝභය, විෂම ලෝභය, ද්වේෂය මනසින් තුරන් වෙලා යයි කියලා කිව්වේ නීවරණ සහගත චිත්තය ගෙවෙන තැනක්‌ තියනවා, ගෙවෙන තැනට එනවා - සීල විසුද්ධි, චිත්ත විසුද්ධි මේ පැත්තේ (ඇතුළතින්) විසුද්ධි ටික වැඩ කරනවා නීවරණ ධර්ම දුරු වෙනවා. දුරු වෙනකොට අපි පුද්ගලයෙක්‌ කියලා ඉන්න තැනක, සත්ත්වයෙක්‌ කියලා ඉන්න තැනක තියෙන්නේ නාමරූප දෙකක්‌ නේ ද කියන "දිට්‌ඨ විසුද්ධිය" මේ පින්වතුන්ට පහළ මෙතැන තියෙන්නේ පඤ්චඋපාදනස්‌කන්ධයක්‌a, නැත්නම් නාමරූප දෙකක්‌ - හේතුප්‍රත්‍යයක්‌" කියන ටික පෙනෙයි.

පෙනෙනවත් එක්‌ක ම, ඒ නාමරූප දෙකට හේතුව පෙර අවිද්‍යා සංඛ්‍යාරයි, අද අවිද්‍යා සංඛර තිබුණොත් මෙබඳු වූ නාමරූප දෙකක්‌ මතුත් හදනවා කියලා පටිච්ච සමුප්පාද ධර්මයේ "කංඛාවිතාරණ විසුද්ධිය" මේ පින්වතුන්ට ලැබෙයි.

මේවා එකිනෙක ගන්න ඕනේ නැහැ. එකින් එකට, එකින් එකට බැඳිලා මේ පින්වතුන්ට හම්බ වෙන්නේ. වෙලාවල් බලලා, හොඳ තැන් බලලා, පටන්ගත යුතු ඒවා නෙවෙයි මේවා. එක දෙයයි මේ පින්වතුන් කරන්න ඕනේ. එක ම දෙයක්‌ කරන්න. කරන කොට හම්බ වෙන එකක්‌. මේ පින්වතුන්ට කරන්න තිබුණේ ම සීලයක පිහිටියා, චිත්ත සමාධිය ඇති වෙන විදිහට කටයුතු කළා, යෝනිසෝමනසිකාරය කළා. මම සමාධිය, සමථය ගැනත්, යෝනිසෝමනසිකාරය කරන හැටිත් ඉදිරියේ දී උගන්වන්නම්. ඉස්‌සෙල්ලා පෙළ, පරියාය උගන්නලා ඉන්න ඕනේ.

මේ ටිකේ ප්‍රතිඵලය වුණා නීවරණ ධර්ම දුරුවීම. දුරු වෙනකොට තමන්ට සුවපත් වෙච්ච බව තමන්ට පෙනෙන කොට, දුක්‌ වින්ද තමන් ගේ ජීවිතය දුකෙන් ගොඩ ආපු බව දකින කොට ප්‍රමෝදයක්‌ ඇති වෙනවා. 

බදුහාමුදුරුවෝ උපමාවක්‌ පෙන්වනවා - රෝගී වේචච කෙනෙක්‌ පහු කාලයේ නීරෝගී ව ඉන්න තමන්ව දකින කොට යම් සේ ප්‍රමුදිතභාවයක්‌ ඇති වන්නාක්‌ මෙන්, හිරේ හිටපු කෙනෙක්‌ හිරෙන් නිදහස්‌ වෙච්ච තමන් ව දකින කොට ප්‍රමෝදය ඇති වන්නාක්‌ මෙන්, අනුන් ගේ දාසභාවයේ වැඩකාර කෙනෙක්‌ වැඩකාරකමින් නිදහස්‌ වුණා දකිනවා වගේ, අනුන් ගෙන් ණයක්‌ ගත්ත කෙනෙක්‌ පහු කාලයේ ණය බේරලා ඉන්න තමන් ව දකිනවා වගේ, ආහාර පාන නැති කාන්තාරයකට ගිය කෙනෙක්‌ ආහාරපාන තියෙන ගම්පියසකට පැමිණියහම ඇති වන සතුට වගේ - රෝගය වගේ, දාස භාවය වගේ හිරගෙය වගේ, ණය වගේ, කාන්තාරයෙන් මිදුණා වගේ දකිනවා නීවරණයන් ගෙන් නිදහස්‌ වෙච්ච මනස, තමන් ගේ මනස.

මේ "පෙර-පසු" දෙපැත්ත දකින ඔහුට සිතේ ඔඳ තෙද වැඩුණු ගතියක්‌, ප්‍රමුදිත ගතියක්‌ ඇති වෙනවා. ප්‍රමෝදය නිසා ම ප්‍රීතිය, ප්‍රීතිය නිසා ම පස්‌සද්ධිය - සන්සිඳීම. සන්සිඳීම නිසා ම සැපය. හිතයි කයයි දෙක සැපසහගතයි. ඒ සැපයට දෙවියෝත් ඊර්ෂ්‍යයා කරනවා කියනවා. දෙවියන්ට වත් නැහැ ලු ඒ තරම් සැපයක්‌. ඒ ප්‍රීතියෙන්, සැපයෙන් මේ කයේ නො තෙමුණු තැනක්‌ නැහැ. හිත කය දෙක සැප සහගත කල්හි සිත සමාධි වෙනවා. 

පින්වතුනි, මෙච්චර කාලයක්‌ සිත සමාධි නො වුණේ අප සිත සැප හොය හොයා බාහිර රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, පොට්‌ඨබ්බ, කියන අරමුණු ගානේ රස්‌තියාදු වෙවී හිටපු නිසා. හිතෙන් කථා කෙරෙනවා කියන්නේ මොකක්‌ ද? එයා ඇතුළෙන් සැපසහගත අරමුණු හොයනවා, දුක්‌සහගත අරමුණු ඉවත් කරන්න ගන්න උත්සාහයක්‌ තමයි ඔය හිතෙන් කථා කරනවා කියන්නේ. ගෝනි ගණන් ගොඩගහලා අපේ ගෙදර සිනී තියෙනවා නම්, සීනි ගේන්න අපි කඩේ යනව ද? නැහැ. මුළු සිත ම, මුළු කය ම එක ම සැප පිණ්‌ඩයක්‌ නම් ආයේ සැප සහගත රූප, ශබ්ද හොය හොයා මේ සිත රස්‌තියාදු වෙයි කියලා හිතනව ද? නැහැ. සැප සහගත තමා කෙරෙහි ම සිත බැඳී පවතිනවා. සිත, කය, දෙක සැපසහගත කල්හි සිත සමාධි වෙනවා.

¤☸¤══════¤☸¤☸¤══════¤☸¤

දුක්ඛ ආර්ය සත්‍යය

දක්ෂිණ ලංකාවේ ප්‍රධාන සංඝනායක, 
රාජකීය පණ්ඩිත, අග්ග මහා පණ්ඩිත, 
ශාස්ත්‍රවේදී ග්‍රන්ථ විශාරද, මහෝපාධ්‍යාය, 
රුහුණු විශ්වවිද්‍යාලයේ කුලපති,
පල්ලත්තර සුමනජෝති නා හිමි

ඉදං ඛො පන භික්ඛවෙ දුක්ඛං අරියසච්චං, ජාතිපි දුක්ඛා, ජරාපි දුක්ඛා, ව්‍යාධිපි දුක්ඛො, මරණම්පි දුක්ඛං, අප්පියෙහි සම්පයොගො දුක්ඛො පියෙහි විප්පයොගො දුක්ඛො, යම්පිච්ඡං න ලහති තම්පි දුක්ඛං, සංඛීත් තෙන පඤ්චූපාදානක්ඛන්ධා දුක්ඛා ( ධම්මචක්ක සූත්‍රය)
ගෞතම බෝසතාණන් වහන්සේ ලොවුතුරා සම්බුද්ධත්වයට පත්වූයේ අදට වසර 2605 කට පෙරයි. එදා වෙසක් පුරපොහෝ දිනයකි. තමා අවබෝධ කළ ධර්මය මෙනෙහි කරන විට එය ඉතා ගැඹුරු දහමක් බවට වටහාගති. එය අවබෝධ කරගැනීමට බුද්ධිය මුහුකුරා ගිය පුද්ගලයන් ලොව සිටිත් දැයි බලමින් තමන් වහන්සේ තවුස් කළ ඇසුරු කළ ආලාරකාලාම උද්දකරාමපුත්‍ර ආදීන් ගැන සිහිකළා. ඒ අය මිනිස් ලොව නැති බව දැක අවසනට පස්වග තවුසන් ගැන බැලුව. ඒ වනවිට ඔවුන් බරණැස් නුවර ඉසිපතන නම් මිගදායෙ සිටින බව දැක්ක. ඔවුන්ට ප්‍රථම ධර්මදේශනාව පවත්වන්නට අදහස් කළ බුදුරජාණන් වහන්සේ බුද්ධගයාවේ සිට බරණැසට පා ගමනින් ම වැඩම කර එහි ළඟා වූයේ ඇසළ පුර පොහෝ දවසේය. පස්වග තවුසන් තමා ප්‍රතික්ෂේප කළ නමුත් ඔවුනට නොයෙක් කරුණු නිසා ඔවුන් තමාට අවනත කර ගන්නට සමත් වූහ. ඉක්බිති එදින සවස් යාමයෙහි ඔවුන් අවනත කරගත් බුදුරජාණන් වහන්සේ ඔවුනට ප්‍රථම ධර්ම චක්‍රය හෙවත් ධර්ම දේශනාව පැවැත්වූහ. මේ ධර්මය අසන්නට එහි මනුෂ්‍යයන් වශයෙන් සිටියේ පස්වග තවුසන් පමණකි. ඒ හැර දසදහසක් සක්වල දෙවි බඹුහුද වූහ. බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනාව අරඹමින් ‘ද්වෙ මෙ භික්ඛවේ අන්තා පබ්බ ජිතෙන න සෙව් තබ්බා’ ආදී වශයෙන් වදාරනව. මහණෙනි, හීන, ග්‍රාම්‍ය, අනාර්ය්‍ය, අනර්ථකකාමසුඛල්ලිකානුයෝගය (විමුක්තිය ලැබීම සඳහා කම් සුවයෙහි ඇලී ගැලී සිටීම) හා දුක්ඛ සහගත අනාර්ය අනර්ථකර අත්තකිලමථානුයෝගය (හෙවත් දුක් නැසීම සඳහා ආත්මයට වදදීම) යන අන්තගාමී ප්‍රතිපදා දෙක අත්හැර තථාගතයන් වහන්සේ විසින් නිවනට පිහිට වන අසහාය ප්‍රතිපදාව වන මැදුම් පිළීවෙත තමා විසින් අවබෝධ කරගත් බව වදාළ.

මැදුම් පිළිවෙතේ දුක්ඛාර්ය සත්‍යය, සමුදාර්ය සත්‍යය, නිරෝධාර්ය සත්‍යය, නිරෝධගාමිනී පටිපදාර්ය සත්‍යය යන චතුරාර්ය සත්‍ය මඟින් නිවන් දකින්නා දුක්ඛාදී ආර්ය සත්‍ය හතරක් පිළිපැදිය යුතුබව බුදුන් වහන්සේ වදාළ මේ හතරෙන් මාගේ දහම් ලිපියට පාදක වන්නේ දුක්ඛාර්ය සත්‍යයයි. සමස්ත ලෝක ප්‍රජාවටම දුකෙහි ගැළී සිටින බව දුක්ඛෙ ලොකො පතිට්ඨිතො යනුවෙන් වදාළ පරිදි මේ ලෝකේ තියෙන්නේ දුක පමණයි. අනෙක් සියල්ල දුකට යටත් දුක පදනම් කරගත් දේවලයි.
ලැබෙන්නේ දුක පමණයි. ඇත්තේත් දුක පමණයි. දුකින් තොර කිසිවක් නැත. දුකින් තොර කිසිවක් නිරුද්ධ වන්නෙත් නැතැයි බුදුන් වදාළේද ඒ බවයි. ඒ නිසා දුක යනු කුමක්ද, දුක ඇතිවන්නේ කෙසේද දුක දුරලිය යුත්තෙහි දුරලන මඟ අරි අටඟි මගයි. මේ ප්‍රතිපදාව අනුගමනය කළ පුද්ගලයාට දුකින් තොර වී නිවන් අවබෝධ කර ගැනීමෙන් සදා කාලික සැප ලැබිය හැකිය. චතුරාර්ය සත්‍ය ධර්මයන්ගෙන් දුක්ඛ සත්‍ය පළමුව දේශනාකළ බුදුරජාණන් වහන්සේ ඉදං ඛො පන භික්ඛවෙ දුක්ඛං අරිය සච්චං, ජාතිපි දුක්ඛා, ආදී වශයෙන් වදාරනව මහණෙනි. දුක්ඛාර්ය සත්‍යය නම් ජාති (උපති) ජරා (දිරායම) ව්‍යාධි (රෝගීවීම) මරණ (උපන් සත්වයා උපන් භවයෙන්) මරණයට පත්වීම, ඒ හැර අපි‍්‍රය පුද්ගලයන් හා එක්වීම, පි‍්‍රය පුද්ගලයන්ගෙන් වෙන් වීම, තමා කැමැති දෑ නො ලැබීම” හා පොදුවේ උපාදානස්ඛන්ධ පහම දුක්ඛ පුඤ්ජයකි. යන මේ කරුණු දුක්ඛාර්ය සත්‍යය බව වදාළහ. මේ දුක්ඛ සහගත පඤ්චස්කන්ධයෙහි අනාත්මභාවය (සදාකාලික නොවන බව) ප්‍රඥාවෙන් අවබෝධ කරගත් පුද්ගලයා සසරින් මිදෙන බවද තවදුරටත් උන්වහන්සේ වදාළහ.
ධම්මචක්ක දේශනාවෙදි සංක්ෂිප්තව දෙසූ දුක්ඛාර්යසත්‍ය ධර්මය පසු කලෙක සැරියුත් මහරහතන් වහන්සේ සච්චවිභංග සූත්‍ර දේශනාවේ දී සවිස්තරව දේශනා කර තිබේ. එම විස්තරය මෙතැන් සිට ඔබට වටහා දීමට මම උත්සාහ කරමි. ජාති නමැති සත්ත්වයාගේ උපතින් පටන් ගන්නා දුකට ඉහාත්මයේදීම ජරා, ව්‍යාධි, මරණ, ශෝක, පරිදේව, දුක්ඛ, දෝමනස්ස, උපායාස, රිසිදෑ නොලැබීම හා මුළු පඤ්චස්ඛන්ධයම අයත් බව සැරියුත් මා හිමි ප්‍රකාශ කළහ. සත්ත්වයන් උපත ලබන ඒ ඒ සත්ව නිකායවල සත්ත්වා වාසවල ඉපදීම සම්බන්ධයන්ගේ පහළවීම ජාතියයි. සත්ත්වයාගේ නැවත නැවත ඉපදීම සංසාරයේ ජරා දුක විස්තර කරමින් වදාරනව ඒ ඒ සත්ත්වයන් උපන් උපන් ලෝකවලදී පඤ්චස්කන්ධයාගේ දිරායාම, කැඩීයාම, මෝරායාම, පැසීම, සිරුර රැළි ගැසීම, ආයුෂ පිරිහීම, චක්ෂුරාදී ඉඳුරන් මුහුකුරායාම, ජරාවයි. මරණ නම් ඒ ඒ සත්ත්වයන් ඒ සත්ත්ව නිකායෙන් චුත වීම, චුතවන ලක්ෂණ, සිරුරේ බිඳී යාම, අතුරු දන්වීම, මාරයාගේ වසඟයට පත්වීම මරණය, හෙවත් ප්‍රාණය නිරුද්ධවීම, කාලක්‍රියාව, ස්කන්ධයන්ගේ බිඳීම, සිරුර බැහැර කිරීම, මරණය බව සැරියුත් මහරහතන් වහන්සේ පැහැදිලි කර දුන්හ. ශෝකය නම් ඇවැත්නි, නොයෙක් නොයෙක් විපත්වලට භාජනය වූ හා නානා දුක්වලට භාජනය වූ ඔහුගේ ශෝකය, ශෝක කිරීම, ශෝක කරන බව සිතු තුළ ඇතිවන ශෝකය වඩ වඩාත් සිතක් ඇතිවන ශෝකය උන්වහන්සේ විස්තර කළහ. පරිදේව දුක විස්තර කරමින් වදාරනව. විවිධ විපත්තිවලට පත් වූ විවිධ දුක් දොම්නස්වලින් පෙළෙන්නහුගේ විලාපකීම, විලාප දිදී හැඬීම එසේ හැඬීම පරිදේවයයි වදාළහ. දුක්ඛ යන්න විස්තර කරන සැරියුත් මා හිමියෝ ඇවැත්නි, කිසියම් කායික දුකක්, කායික අසහනයක්, නුරුස්සන බවක්, කිසියම්, වින්දනයක් අප පිළිබඳ දුකක් වේ නම්, අමිහිරි වින්දනයකි. එය දුකකි. දොම්නස නම් චෛතසික දුකයි. එනම් සිතේ හටගන්නා අමිහිරි වේදනාවයි. සිත සමඟ බැඳුණු දුකයි. නොමිහිරි වින්දනය දොම්නසයි. උපායාශය නම් විවිධ ව්‍යසනයන්ට ගොදුරු වූ විවිධ දුක් ගැහැටවලට භාජන වූ පුද්ගලයාගේ දැඩි උත්සාහය, දැඩි ජීවිත භාවය දැඩි වෙහෙසකර බව, දැඩි පීඩාකාරී බව උපායාශ යයි. ඇවැත්නි, කැමැති දෑ නො ලැබීම නම් දුක කුමක්ද උපත ස්භාවකොට ඇති සත්වයන්ට මේ බඳු ආශාවන් උපදිනව. ඒ කාන්තයෙන්ම අපට උපතක් නොවේවා. ඒකාන්තයෙන්ම අපට උපතක් නොයේවා. ඒකාන්තයෙන්ම උපතක් නොයේවා මේ ආශාවන් නො පැමිණෙනවා යයි සිතුවාට කවදාවත් නොලැබේ. දරුවන් ඉර හඳ ඉල්ලන්නාක් වැනිය මෙයද දුකකි. ඇවැත්නි, ජරාව ස්වභාව කොට ඇති සත්ත්වයන්ට මෙබඳු ආශාවන් උපදියි. එනම් අනේ! අපි ඒකාන්තයෙන්ම ජරාවෙන් පෙලෙන්නෝ නොවෙත්වා. ඒකානත්යෙන්ම අප කරා ජරාව නො පැමිණේවා. මේ ආශාවට නො පැමිණේවා. මෙය ද කැමැති දෑ නොලැබී යාම නිසා ඇතිවන දුකකි. රෝගීවීම ස්වභාව, කොට ඇති සත්ත්වයන්ට මෙබඳු ආශාවක් උපදිනවා. අනේ අපි රෝගීවීම ස්වභාව කොට ඇත්තේ නො වෙමුවා, අප කරා ව්‍යාධිය නොපැමිණේවා. මේ ආශාව මුදුන් පත් නොවීම නිසා කැමැති දෑ නො ලැබීමේ දුක හටගන්නව. මරණ ධර්මය ද එසේමය. එය දශාව ඉටු නොවීමෙන් ඇතිවන දුකකි. ශෝක, පරිදේව, දුක්ඛ, දොම්නස්ස, උපායාස බහුල කොට ඇති සත්ත්වයන්ට ඒවා අපවෙත නො පැමිණේවායි සිතුනට ඒවා අප වෙත ඒකාන්තයෙන්ම පැමිණෙන නිසා ඉච්ඡා භංගත්වයෙන් (කැමැති දෑ නො ලැබීමෙන්) උපදින දුක්ඛයෝය. අවසනට පඤ්ච උපාදානස්කන්ධය විස්තර කරන සැරියුත් හාමුදුරුවෝ රූප, වේදනා, සඤ්ඤා, සංඛාර, විඤ්ඤාණ යන උපාදාන ස්කන්ධ පහම එකටගෙන ඒ උපාදාන පහම දුක්ඛාර්ය සත්‍යය බව සැරියුත් හාමුදුරුවො වදාළහ. මෙහිදී උපාදාන යන ධර්ම පදය සාමාන්‍යයෙන් අප වටහාගත යුතුව ඇත. උපාදාන නම් සිතටගත් අරමුණ අත් නොහැර තදින් අල්ලා ගැනීමයි. නයා මැඩියකු ඩැහැගත්තා මෙනි. එනම් රූපපාදාන වෙදනුපාදාන, සඤ්ඤාපාදාන, සංඛාරූපදාන විඤ්ඤාණුපාදාන යන ස්කන්ධ පස කාම, දිට්ඨි, සීලබ්බත, අත්තවාද වශයෙන් අල්ලා ගැනීම උපාදානයයි.

¤☸¤══════¤☸¤☸¤══════¤☸¤

දුක්ඛ සමුදය සත්‍යය

ශ්‍රී ලංකා අමරපුර 
මහා සංඝ සභාවේ සභාපති 
ශ්‍රී කල්‍යාණිවංශ පාර්ශ්වයේ මහානායක 
දොඩම්පහළ 
චන්දසිරි මහා නා හිමි

පළමු වන ආර්ය සත්‍ය ලෙස දුක පිළිබඳව දේශනා කළ බුදුරජාණන් වහන්සේ දුකට හේතුව කුමක්දැයි පස්වග තවුසන් අමතමින් දුක්ඛ සමුදය, ආර්ය සත්‍යය පෙන්වා වදාළහ.
ඉදංඛො පන භික්ඛවෙ දුක්ඛ සමුදය අරිය සච්චං යායං තණ්හා පොනො භවිකා නන්දිරාග සහගතා තත්‍ර තත්‍රාභි නන්දිනී සෙය්‍යථිදං ,කාමතණ්හා භවතණ්හා විභවතණ්හා ලෝකයෙහි පවතින ඒකාන්ත සත්‍යය දැක්වූ බැවින් දුක්ඛාය¸ සත්‍යයි. කියන ලද කාම අරූප සංඛ්‍යාත භාවත්‍රයෙහි වූ රූප වේදනා සංඥා සංස්කාර විඥාන යන පඤ්ච උපාදානස්කන්ධයෝ නැවත නැවත සිඳී බිඳී යන්නාහුය. එකලෙස නොපවත්නාහුය. එහෙත් අලුත් අලුත් උපාදානස්කන්ධ නැවත නැවත පහළ වීමෙන් මේ දුඞකස්කන්ධ නොසිඳී පවත්නේය. එහෙයින් සියලු ආකාර දුක්ඛයන්ට හේතුව ආශාව ඇල්ම, රාගය යනාදී නොයෙක් ආකාර රූපවලින් දැක්වෙන තෘෂ්ණාවයි. සත්ත්වයා භවයෙන් භවය සසර සැරිසරනා පරිදි බැඳ පවත්නා හෙයින් තෘෂ්ණාවට ‘වාන’ යයිද කියනු ලැබේ. මේ රැහැනක් බඳු වූ තෘෂ්ණා සමුදය නිසා ඒ ඒ සත්ත්ව සංස්කාරයෝ අගක් මුලක් නොමැති 
ගොරබිරම් සසරට වැද අපමණ දුක් විඳිමින් පෙළෙමින් තැවෙමින් ගැටෙමින් නොසිඳි නොබිඳී පවතින්නාහ. සසරින් එතෙරව යා නොදී සත්ත්වයා බැඳ තබන හෙයින් භවා භවං වින්තකො සංසිබ්බනතො වානං මුච්චති තණ්හා (මහත් භවයත් එකට එක අල්ලා බැඳ (වසා) පවත්නා හෙයින් තෘෂ්ණාවයයි) කියනු ලැබේ. මේ තෘෂ්ණාව යම්තාක් කාලයක් සත්ත්වයන් තුළ පවතීද ඒතාක් ඔවුන්ට කෙලෙස් නැතිකිරීමෙන් ලබන නිර්වාණ ධර්මය සාක්ෂාත් කරගැනීමට නොහැකිය. එහෙයින් මීට තෘෂ්ණා සමුදය යයි කියනු ලැබේ. මේ තෘෂ්ණා සංඛ්‍යාත සමුදය කාම භව විභව වශයෙන් තෙවැදෑරුම්ය.

කාම තෘෂ්ණාව කොටස් දෙකකට බෙදා වෙන්කර දැක්විය හැකිය. ඒ වස්තු කාම, ක්ලේශකාම යනුවෙනි. ඒ පිළිබඳව මහානිද්දේස පාලියෙහි සවිස්තරව දක්වා තිබේ. එහි පළමු කොට දක්වා ඇත්තේ වස්තු කාමය සම්බන්ධවයි. “ඛෙත්තාදිනි වත්ථු” වස්තුහු නම් කුඹුරු වතු පිටි හරකබාන ආදි වස්තූහු වෙති. “කාම” යනු කාමීයතීති කාමො කැමති වනු ලැබේ යනුයි. වස්තූන් කෙරෙහි තිබෙන ආශාව කැමැත්ත මෙයින් කියැවේ. මේ දෙවැදෑරුම් කාම තෘෂ්ණාවේ පළමු වැන්න නම් වස්තු කාමයයි. මනවඩන රූපය, මන වඩන ශබ්දය, මනවඩන ගන්ධය, මනවඩන රසය, මනවඩන ස්පර්ශය ඇතිරිලි පොරොනා දැසි දස්, ඇත් අස් ගව මහිෂ, කෙත්වතු හිරණ්‍යය ස්වර්ණ ගම් නියම් වශයෙන් ඇලීම ඇති කරවන යම්කිසි වස්තු සමූහයක් වෙද්ද එය වස්තු කාම නම් වේ. මෙය අන්‍ය ක්‍රමයකින්ද ඇතැම් තැනක දක්නට ඇත. එනම් අතීත කාමය, අනාගත කාමය, ප්‍රත්‍යුත්පන්න කාමය ,ආධ්‍යාත්මික කාමය බාහිර කාමය, ආධ්‍යාත්මික බාහිර කාමය, හීනකාමය, ප්‍රණීත කාමය, අපායෙහි වූ කාමය, මිනිස් භවයෙහි වූ කාමය විව්‍යභවයෙහි වූ කාමය, පච්චුපට්ඨිත කාමය, පරනිම්මිත කාමය, විශේශාඛිත කාමය, අපරිගහනාභිත කාමය, මමත්වය කරන ලබන කාමය, යනාදී තෘෂ්ණාවට සතුටු වූද අරමුණු වූද සියලු කාමාවචර ධර්මයෝ රූපාවචර ධර්මයෝ අරූපාවචර ධර්මයො වස්තු කාම නම් වෙත් වස්තු කාමය නිසා මත්වී දඟලන්නා වූ අනන්ත අපරිමාණ සත්ත්ව සමූහයා සියලු දුකට පත්ව ජීවත් වෙති.
ක්ලේශ කාම යනු – රූප ශබ්ද ගන්ධ රසාදී වස්තූන් කෙරෙහි පවත්නා වූ ආශාවයි. සත්න සන්තානං කිලිස්සන්තීති කිලෙසො” සත්ත්වයාගේ සන්තානය දූෂ්‍යකරවා, කළඹවා, චංචලකරවා දමන හෙයින් ක්ලේශ නම් වේ. යනු එහි තේරුමයි. ක්ලේශ නාමයෙන් පෙනී සිටින්නේ ලෝභ, ද්වේෂ මෝහාදි අකුසල ධර්මයෝ වෙති. ක්ලේශ යන තන්හි මුළු කෙලෙස් ගණන එක්දහස් පන්සියයක් ලෙස දක්වා ඇත.
කාමරාග රස,ආශ්වාදනය වශයෙන් ගනු ලබන එම අරමුණම යම් කලෙක ධූවය එක්නාතය සැපය නිත්‍ය සදාකාලිකයයි කියන ලද ශාස්වතාදෘෂ්ටිය සමඟ පවතින්නේද එකල්හි භව තෘෂ්ණාව නම් වේ. භවය පැතීම වශයෙන් නැසීමත් විනාශවීමක් නැතිව නිත්‍ය සුඛ ආත්ම වශයෙන් පවත්නේ නම් මැනැවැයි සිතාගෙන දැඩි ලෙස අල්වාගෙන ආශාවෙන් එල්බ , භවයම ප්‍රාර්ථනා කරයි නම් එයම භවතෘෂ්ණාව නම් වන්නේය.
විභව තෘෂ්ණාව යනු උච්ඡේද දෘෂ්ටිය හා එක්ව පැවති ඇල්මයි. (සත්ත්වයා මරණින් මතුනොවන්නේය යන ලබ්ධියයි) විභව යන්න අර්ථ කිහිපයකට වැටේ. එනම් ධනය, ඓශ්චර්ය , මෝක්ෂය යනාදියයි. මෙහිදී විභවය නමින් දක්වන්නේ මරණින් මතු නැවත භවයක් නැත උප්පත්තියක් නැත. මෙතැනින් අවසානය යන හැඟීමයි. විභව යන මේ වචනය තණ්හා යන වචනය සමඟ සමාස වූ විට විභවතණ්හා යැයි සිද්ධ වේ. විභව තෘෂ්ණාව නම් යම් කලෙක පූර්වෝක්ත දෘෂ්ඨින්ට එළඹ සිටියා වු අරමුණ සිඳීයෙයි. විනාශවෙයි යැයි පවත්නා උච්ඡේදදෘෂ්ටි වාදිකයෝම වෙති. තෘෂ්ණාව නිසා සතර ක්‍රියා කරන නානා දෘෂ්ඨිවාදීහු උච්ඡේද දෘෂ්ඨි වාදිකයෝම වෙති. තෘෂ්ණාව නිසා සතර අපායාදි දුක්ඛදායි භව සාගරයෙහි නිමග්නව සැරිසරමින් බොහෝ දුක්විඳ එන සංසාර චාරි සියලු සත්ත්වයෝ තම තමාට පැමිණෙන ජාති,ජරා, මරණාදි දුක් ගැන නිරන්තරවම නුවණින් සලකා බලා දාන, සීලාදි කුශල ක්‍රියාවෙහි යෙදී සෝවාන් සකෘදාගාමී,අනාගාමී අරහත් යන මාර්ග ඵලාදිගමයෙන් නිවන් පසක් කරගැනීමට උත්සාහ ගත යුතුය. ආයුහනට්ඨය යි කියන ලද දුක් රැස්කිරීමය. නිදානට්ඨයයි. කියන ලද නැවත නැවත දුක් ගෙන දීම, සංයෝගහට්ඨයයි කියන ලද දුකෙහි බැඳීමය. පලිබෝධට්ඨයයි කියන ලද දුකින් මිදීමේ ප්‍රතිපත්තියට බාධා කිරීමය යන ලක්ෂණ සතර යමක ඇත්නම් එය දුක් උපදවන සැබෑ හේතුවය. එනම් සමුදය සත්‍යයයි. එනිසා සියලු දුක් වලින් විනිර්මුක්තව ලබන උතුම් නිර්වාණ සුව අවබෝධ කරගන්නට චතුරාර්ය සත්‍ය මැනවින් තේරුම් ගෙන ක්‍රියා කළ යුතුය.
“සබ්බේ සත්තා භවන්තු සුඛිතත්තා”

¤☸¤══════¤☸¤☸¤══════¤☸¤

උපසම්පදාවේ ඇති ශාසනික වැදගත්කම

මහා විහාරවංශික ස්‍යාමෝපාලි
මහා නිකායේ අස්ගිරි මහාවිහාර පාර්ශ්වයේ 
නියෝජ්‍ය ලේඛකාධිකාරී, 
අස්ගිරි මහාවිහාර පරිවේණාධිපති, ශාස්ත්‍රපති, 
නාරම්පනාවේ ආනන්ද හිමි

බෞද්ධ සම්ප්‍රදාය තුළ ගිහිගෙයින් නික්ම නිර්වාණගාමී ප්‍රතිපදාවට පත්වන තැනැත්තා පැවිද්ද හා උපසම්පදාව ලැබිය යුතු ය. පැවිද්ද හෙවත් ‘පබ්බජ්ජාව යනු අගාරික ප්‍රතිපදාවෙන් මිදී අනගාරික ප්‍රතිපදාවට පත්වීමේ දී භික්ෂුත්වය ලැබීමට පෙර ඒ සඳහා කායික මානසික හැඩගැස්මක් ඇති කරගන්නා කාලයයි. සාමණේර පැවිද්ද මැනවින් ආරක්ෂා කළ පසු උපසම්පදා ශීලයෙහි පිහිටිය හැකිය.
මහනුවර රාජධානි සමය වන විට ආර්ථික, දේශපාලනික ආදී විවිධ හේතු නිසා ශාසනය පරිහානියට පත්ව තිබුණි. කීර්ති ශ්‍රී රාජසිංහ රජ දවස වැලිවිට සරණංකර මාහිමියන්ගේ මහඟු උත්සාහයෙන් ස්‍යාමෝපසම්පදාව පිහිටුවීමත් සමඟ එම රජතුමාගේ ඉල්ලීම පරිදි සෑම වර්ෂයක ම වෙසක් පුර පසළොස්වක පොහොය දිනයේ සිට පොසොන් පුර පසළොස්වක පොහොය දිනය අතර මසක කාලය තුළ වාර්ෂිකව අස්ගිරි මල්වතු උභය මහා විහාරයෙහි මෙම උපසම්පදා විනය කර්මය සිදුකරනු ලැබේ. මේ වර්ෂයේ ද මෙම වෙසක් පුර පසළොස්වක පොහොය දිනයෙන් උභය මහා විහාරයෙහි උපසම්පදා විනය කර්ම ආරම්භ කෙරෙන බැවින් එහි ඇති ශාසනික වැදගත්කම විමසා බැලීම මෙම ලිපියේ අරමුණයි.
බෞද්ධ සම්ප්‍රදාය තුළ ගිහිගෙයින් නික්ම නිර්වාණගාමී ප්‍රතිපදාවට පත්වන තැනැත්තා පැවිද්ද හා උපසම්පදාව ලැබිය යුතු ය. පැවිද්ද හෙවත් ‘පබ්බජ්ජාව යනු අගාරික ප්‍රතිපදාවෙන් මිදී අනගාරික ප්‍රතිපදාවට පත්වීමේ දී භික්ෂුත්වය ලැබීමට පෙර ඒ සඳහා කායික මානසික හැඩගැස්මක් ඇති කරගන්නා කාලයයි. සාමණේර පැවිද්ද මැනවින් ආරක්ෂා කළ පසු උපසම්පදා ශීලයෙහි පිහිටිය හැකිය.
උප + සං + පද් ධාතු මූලයෙන් උපසම්පදාව යන වචනය නිපන්න වේ. එහි අදහස නිසි තැනට හෙවත් උසස් තැනට මනාව පත්වීම යන්නයි. එනම් සාමණේර භූමියෙන් උසස් තැනට පත්වීම යනුයි. සාමණේර සීලයෙන් උසස් සීලයට පත්වීම හෙවත් අධි සීලයට ඔසවා තැබීම මෙයින් අදහස් කෙරේ.
අධිශීලය යනු නිර්වාණගාමී ප්‍රතිපදාවට අතිශයින් හිතකර වූ ශීලයයි. මේ නිසාම පාලි අටුවාවෙහි ‘උපසම්පදාති නිප්ඵාදනා’ කුසලයන්ගේ නිපදවීම ‘අත්තනෝ සන්තානේ සම්පාදනාය’ සිතෙහි කුසල් උපදවා ගැනීම යනාදී ලෙස අර්ථ දක්වා ඇත. පරම නිෂ්ඨාව කරා යොමුවන භික්ෂුව කුසල් උපදවා ගැනීම සඳහා වීර්යය වැඩිය යුතු ය.
එනිසා ගිහිගෙයින් මිඳුණු තැනැත්තා පරම නිෂ්ඨාව කරා යොමුවන තුරු යම් කිසි ප්‍රතිපදාවක් ප්‍රගුණ කළ යුතු ය. මේ නිසා සාමණේර පැවිද්ද තුළ මූලික පුහුණුව ලැබිය යුතු වේ. මේ කාල සීමාව තුළ තමා තුළ ඇති ශික්ෂාපද ඛණ්ඩනය වුවහොත් නැවත පාරිශුද්ධියක් ඇතිකර ගනිමින් නියම භික්ෂූත්වයට පුහුණුවක් ලැබිය යුතු ය. පූර්ණ භික්ෂූත්වයට පමුණුවන ක්‍රම 08 කි.
01. එහි භික්ෂු උපසම්පදාව
02. සරණාගමන උපසම්පදාව
03. ඕවාද පටිග්ගහණ උපසම්පදාව
04. පඤ්හ ව්‍යාකරණ උපසම්පදාව
05. ගරු ධම්මපටිග්ගහන උපසම්පදාව
06. දුතේන උපසම්පදාව
07. අට්ඨවාචික උපසම්පදාව
08. ඤ්ත්තිචතුත්ථ කම්ම උපසම්පදාව
මෙයින් ගරු ධම්මපටිග්ගහන, දූතේන, අට්ඨවාචික යන උපසම්පදා ක්‍රම තුන භික්ෂුණින් අරභයා පනවන ලදී. මුලින් දැක්වූ අනෙක් උපසම්පදා ක්‍රම හතරම බුදුරදුන් වෙතින්ම ලැබිය යුතු ය. සංඝයා වෙතින් ලැබිය යුතු උපසම්පදාව ඤත්තිචතුත්ථි කම්ම උපසම්පදාවයි. වර්තමානයේ ශේෂව ඇත්තේ ද මෙම උපසම්පදා ක්‍රමය පමණි. සාමණේර පැවිද්ද තුළින් මනා පරිචයක් ලබා මෙම උපසම්පදාවට අවැසි මූලික කරුණු සපුරාගත් පසු අධිශීලයෙහි පිහිටවිය හැකිය. ඒ සඳහා උපාධ්‍යායන් වහන්සේ නමක් සිටිය යුතු ය.
“උප්ජ්ඣායො මෙ භන්තෙ හොහි”
ස්වාමීනි, මට උපාධ්‍යාය වනු මැනවි යනුවෙන් ඉල්ලා සිටිනුයේ ඒ නිසයි. උපාධ්‍යාය ග්‍රහණය වූ පසු සුදුසු නුසුදුකම් විමසා බැලීමක් සිදු කළ යුතු ය. විසිවයස් සපුරා තිබීම, පා සිවුරු සපුරා තිබීම ඉතා වැදගත් වෙයි. තම භික්ෂූත්වය මැනවින් පවත්වාගෙන යාමට බාධා වන කුෂ්ට, ගඩු ආදී රෝගාබාධ තිබේදැයි විමසා බැලීම තුළින් අපේක්ෂා කරනුයේ කායික නිරෝගීතාව මානසික ඒකාග්‍රතාව ඇති කර ගැනීම අතිශයින් වැදගත් නිසයි. විසිවයස් සපිරීම, මනුෂ්‍යයෙක් වීම, පුරුෂයෙක් වීම, විවාහ බන්ධනාදියෙන් මිදුනු කෙනෙක් වීම, ණයගැතියෙක් නොවීම, රාජභටයෙක් නොවීම, මව්පියන්ගෙන් අවසර ලබා තිබීම ආදිය මේ සඳහා මූලික සුදුසුකම් අතර වේ. මෙකී සුදුසුකම් සපුරාගත් පසු සංඝ රත්නය මධ්‍යයේ උපසම්පදාව ඇයද සිටිය යුතුයි.
“සංඝං භන්තෙ උපසම්පදං යාචාමි, උල්ලුම්පතුමං භන්තෙ සංඝා”
උපාධ්‍යායන් වහන්සේ ප්‍රමුඛ සංඝයාගෙන් උපසම්පදාව අයදින අතර තමා සිටින තැනින් ඉහළ හෙවත් සාමණේර භූමියෙන් ඉහළට ඔසවා තබන්නැයි ඉල්ලීමක් කරයි. අනතුරුව ඥත්තිය තබා තුන් විටක් භික්ෂූන්ගේ අනුමැතියට යටත්ව උපසම්පදාව ලබාදෙයි. මෙහි දී සාමණේර පැවිද්දේ දී මෙන් සිල් සමාදන් කරවීමක් නොමැති වූවත් උපසම්පන්න තත්ත්වයට පත්වීමත් සමඟ චතු පාරිශුද්ධි ශීලය ආරක්ෂා කිරීමට බැඳී සිටියි. මෙය අධි ශීලය කියා ද හඳුන්වනු ලැබේ. එහි ප්‍රභේද 04 කි.
01. ප්‍රාතිමෝක්ෂ සංවර ශීලය
02. ඉන්ද්‍රිය සංවර ශීලය
03. ආජීව පාරිශුද්ධි ශීලය
04. ප්‍රත්‍ය සන්නිශි‍්‍රත ශීලය
මෙම ශීල ප්‍රතිපදාව තුළ සාමාන්‍ය පුද්ගලයකුට වඩා සිත, කය, වචන යන තිදොරින් ම සංවරයක් ඇති වෙයි. ඉන් වන කුඩා වුවද වරදෙන් මිදෙන භික්ෂුව මානසික සංවරය උදෙසා එයම හේතුවක් කර ගනී. මේ නිසා මෙය කෝටියක් සංවරශීලය කියා ද හඳුන්වනු ලැබේ. කුඩා වුවද අකුශලයකින් වැළකී එම භික්ෂුව එය ආපත්තියක් සේ සලකයි. ආපත්ති යනු පහත වැටීම යන්නයි. කායික මානසික වශයෙන් පහත වැටීමයි. ප්‍රාතිමෝක්ෂයේ දක්වන ආකාරයට එවැනි ආපත්ති හතකි. ඉන් පළමු වැන්න සතර පාරාජිකාවන්ය. ඒවා පිළියම් කළ නොහැකි ඇවැත්ය. ඒවා ඡේද්‍ය ගාමිණී ඇවැත් නිසා පාරාජිකා යනුවෙන් හඳුන්වා ඇත.
සංඝාදිසේස 13 කි. ඒවාද සංඝයා ඉදිරියේ පිරිවෙස් සමාදානය, මානත් පිරීම සහ අණභානය පිළියම් තුළින් වරද අවබෝධ කරගෙන නැවත පාරිශුද්ධි ලබන ක්‍රමයකි. මේවා උට්ඨාන ගාමිණී ඇවැත් ලෙස හඳුන්වනු ලැබේ. ථුල්ලච්චය, පාචිත්තිය, පාටිදේසනීය, දුක්කට, දුබ්භාසිත යන ආපත්ති දේශනා ගාමිණී ඇවැත් ලෙස හැඳින්වේ. එයින් භික්ෂූන් ඉදිරියේ ඇවැත් දෙසීමෙන් පිරිසුදු විය හැකිය. මෙබඳු විනය ශික්ෂා සමුදායකින් ආරක්ෂා වී චතු පාරිශුද්ධි ශීලයෙන් යුක්තව විසීමේ වගකීම උපසපන් භික්ෂුවක් සතුය. මේ නිසා මෙය අධි ශීලය හෙවත් කෝටියක් සංවර ශීලය කියා හඳුන්වනු ලබන්නේ, මෙලෙස උපසම්පදාවට පත් භික්ෂුව සම්බුද්ධ ශාසනය තුළ පූර්ණ භික්ෂූත්වයට පත් අයකු සේ සැලකේ. එබඳු භික්ෂුවට භික්ෂු ශාසනය තුළ පූර්ණ වරප්‍රසාද හිමිය. එනම්, සංඝ කර්ම හෙවත් ඕනෑම විනය කර්මයකට සහභාගී විය හැකි සමාන සංවාසික තත්ත්වයට පත්වේ. ඉහත කී පාරාජිකාවන්ට යම් හෙයකින් මෙකී උපසපන් භික්ෂුවක් පත් වුවහොත් ‘පාරාජිකො හොති අසංවාසො’ භික්ෂුත්වයෙන් පැරදුනේ අසංවාසික තත්ත්වයකට පත්වේ. ශාසනික විනය කර්මාදියට සහභාගි විය නොහැක. එවැන්නන් හිස නැති කඳක් මෙනැයි ද ගොබය සිඳී තල් ගසක්, පොල් ගසක් මෙන් යැයි ද කියනුයේ ඒ නිසයි.
සංඝ සංස්ථාව තුළ පූර්ණ භික්ෂුත්වය රැකගෙන තම නිර්වාණගාමී ප්‍රතිපදාව සඳහා යොමු වීමට මෙබඳු භික්ෂුවට පහසු වෙයි. මුනි සූත්‍රයේ සඳහන් අන්දමට,
‘සිඛී යතා නීලගිවෝ විභංගමෝ 
හංසස්ස නෝපේති ජවං කුදාචනං 
ඒවං ගිගිනාත්‍ර කරෝති භික්ඛුනෝ 
මුනිනෝ විචින්තස්ස වනම්භි ඣායිනෝ’

අහසෙහි සැරිසරන නිල් මොණරාට කිසි කලෙකත් හංසයාගේ ජවයට ලංවිය නොහැක. එමෙන්ම විවේක සුවයෙන් ධ්‍යාන වඩන මුනිවරයාගේ ජවයට ගිහියාට යා නොහැක. භික්ෂුව සියලු බන්ධනවලින් මිදී නිවන් මගේ වේගයෙන් ගමන් කරයි. එවිට සියලු වැරදිවලින් මිදී ආදර්ශමත් භික්ෂුවක් හෙවත් මුනිවරයෙක් විය හැක.

¤☸¤══════¤☸¤☸¤══════¤☸¤

ගෙනියන දෙයක් නැත ණය ගෙවනවා විනා

මාස්පොත ශ්‍රී ගංගාරාම විහාරවාසී 
කොබෙයිගනේ පුබ්බිලිය 
ශ්‍රී සාරානන්ද පිරිවනේ 
නියෝජ්‍ය පරිවෙනාධිපති 
ගලගෙදර රතනවංස හිමි

අප ජීවත් වන කාලය තුළ විවිධ දේ සිදු කිරීමට පෙළඹී සිටිමු. ජාති, ආගම්, කුල මල, ආදි විවිධ අංශයන් ඔස්සේ ඒවා විවිධ විෂම වනු ඇත. සමස්තයක් වශයෙන් ගත් කළ කුමන දේ කළද බුදු දහමට අනුව ඒ සියල්ලම කොටස් දෙකකින් යුක්ත වනු ඇත. කුසල් – අකුසල් , පින්, පව්, හොඳ – නරක ආදී වචන වලින් එය හැඳින්වීමට පුළුවන.
සත්වයා ගත් කල්හි උපන්දා පටන් මරණය දක්වා ගෙවන කෙටි කාලය තුළ පසිඳුරන් පෝෂණය කිරීම උදෙසා විවිධ කටයුතු සිදු කිරීමට හුරු පුරුදුව සිටිති. හුදකලාව මෙලොවට එන සත්වයා විවිධ සමාජ සම්බන්ධතා මත විවිධ පැතිකඩ නියෝජනය කරනු ඇත. බිලිඳෙකු ළමයෙකු, තරුණයෙකු, ස්වාමියෙකු, පියෙකු, සීයා කෙනෙකු ආදී එකම චරිතය පැති කඩ කිහිපයක් ඔස්සේ ඒ ඒ සීමාවන් තුළ පෙනී සිටිනු ඇත. ඒ අතර යුතුකම් හා වගකීම් තම තමන්ට ජීවත්ව සිටින කාලය තුළ පැවරෙනු ඇත. ඒවාටද හසු වෙමින් සත්වයා ජීවන චක්‍රය පදවන්නාහ.
උපන්දා පටන් මියෙන තුරාම සිදු කරන්නේ ණය ගෙවනවා විනා ගෙන යෑමට යමක් ඉතිරි කර ගැනීමක් නැත. උපන් සත්වයා කරන්නා වූ විවිධ කටයුතු දෙස බැලීමේදී ඒ බව මනාව පසක් වනු ඇත. අපට ජීවත් වීමට ඇත්තේ ටික කාලයකි. ජීවිතයේ විවිධ පැතිකඩයන් ඔස්සේ කාලය බෙදී යෑමේදී ආපසු හැරී බලන කල්හි මුළු ජීවිතය පුරාම සසර පුරුද්දට ණය ගෙව ගෙවා ජීවත් වූවා මිස සෑහීමකට පත් වීමට තරම් යමක් සිදුකරගෙන නොමැත.

මනුෂ්‍යයනට පරමායුෂ සියයක් වන්නේය. එයින් භාගයක් රාත්‍රියෙහි ගෙවී යන්නේය. එයිනුදු දෙභාගයක් බාල, මහලු, වයස් වන්නේය. අවශේෂ භාගයද රෝග පීඩා වියෝ දුක් මරණ සේවාදියෙන් ගෙවී යන්නේය. එසේ හෙයින් චඤ්චල වු රළ පතරක් මෙන් වසන සත්වයනට සැපතක් නම් කොයින්ද
වර්තමාන යුගය ගත් කල්හි සත්වයාගේ පරමායුෂ වර්ෂ හැට හැත්තෑවකට සීමා වී ඇත. එයිනුදු කාලය ඉහත පැතිකඩයන් ඔස්සේ විහිදී පැතිරී යන කල්හි ජීවිතය තුළ ඇති සැපත කුමක්ද කියා සිතට නැගෙනවාට කිසිදු සැකයක් නැත. මෙවැනි ඉතා සුළු කාලයක් ගත කරන සත්වයාට කුමන සැපතක්ද සම්මුති ලෝකය තුළ සත්වයා මායාවකට හසු වී ඇත. ප්‍රඥාව, නොදියුණුූ කමින් එම කෙටි කාලය සැපයක් සේ සිතා සිහින ලෝකයක ජීවත් වීමට පුහුදුන් සත්වයා පුරුදු වී සිටිති.
බුදු දහමේ තිබෙන ලක්ෂණ හඳුනා නොගන්නා බැවින් සත්වයා බොහෝ දුක්වලට පත් වෙති. නිවැරැදි ලෙස ශී‍්‍ර සද්ධර්මය වටහා ගන්නේනම් සත්වයින්ට බොහෝ කරදර බාධක වලින් වැළකී සිටීමට පුළුවන. සත්වයා සිදු කරන්නේ පංචස්කන්ධයක් දරාගෙන බහුරූ කෝලම්ය. සත්‍ය දැකීමට තරම් ප්‍රඥාවක් නොමැති වීම එයට හේතුවයි. බුදුරජාණන් වහන්සේ චතුරාර්ය සත්‍යයෙහි දුක හඳුන්වන තැනදී මෙම ස්කන්ධ පහ දරා සිටීමත් දුකක් වශයෙන් දේශනා කළහ. නමුදු ශරීරය වෙනුවෙන් ණය ගෙවනවා විනා ගෙන යන දෙයක් නම් නොමැත. පැරණි සිංහල කාව්‍යයකින් කියන ලද ගැඹුරු අර්ථයක් තුළින් ඒ බව තේරුම් ගැනීමට අපට පුළුවන.
උපන්නාට මේ ලොව වැනෙනවා විනා 
හෙළ සිරිතට අඹුදරු රකිනවා විනා 
රූපේ අරන් පාපේ ගෙවනවා විනා 
ගෙනියන දෙයක් නැත ණය ගෙවනවා විනා

උපන්නා වූ සත්වයා ශරීර කූඩුවක් දරාගෙන උදේ සවස වෙහෙසෙමින් රැකී රක්ෂා කරමින් වතුපිටි, දේපළ රැස් කරමින් අඹු දරුවන් රකිමින් ජීවත් වීම යනු ණය ගෙවීමක් නොවේද උදේ සවස වෙහෙසෙන්නේ පංච ඉන්ද්‍රියන් පෝෂණය කිරීමටත් ඒවා රැක ගැනීමටත්, ඒවා තුළින් මනස සංතර්පනය කිරීමටත්ය. නමුදු පුත්තා මත්ති ධනං මත්ථි යන ගාථා ධර්මයට අනුව අන්තිමට ගෙනියන දෙයක් නම් නැත. සියල්ලම මෙහිම දමා යනු ඇත. ශරීරයද තමනට අහිමි වනු ඇත. එසේනම් ජීවත්ව සිටි කාලය තුළ සිදු කර ඇත්තේ ණය ගෙවීමක් බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත.
අප එම ණයෙන් නිදහස් විය යුත්තේ කෙසේද ඒ සඳහා බුදුන් අනුදැන වදාළ දහම් කරුණු මනසට ගත යුතුය. උදේ සවස පංචේන්ද්‍රියන්ම පිනවීමත්, වස්තු සම්පතම පොදි ගැසීමත් තුළ ණය කාරයෙකු වීමට අවකාශය ඇත. සසර දීර්ඝ බැවිනුත්, නිවන තබා සෝවාන් වීමවත් සත්වයා සිදු නොකර ගන්නා බව පැහැදිලි බැවිනුත්, “අද අද එයි මරු පින් කර ගන්නේ” කී ආකාරයට පින් දහම් වල නිරත විය යුතුය. උස් මනසක් ඇතිව උපන් සත්වයා එම මිනිසත් කමට ණයකාරයෙකු වීම අනුවණ කමකි.
උපන් සත්වයා මුළු ජීවිතයම වෙහෙස කොට වවිධ අපේක්ෂාවන් සිත්හි දරාගෙන ඒවා ඉෂ්ඨ සිද්ධ කර ගැනීමට වෙර දරති. මෙම සිද්ධාන්තය භවයක්, භවයක් පාසා කුමන ආත්මයක් ලැබුවද සිදු කිරීමට අවශ්‍ය වේ. එයට හේතුව ඉපදීමයි. ඉපදීම යනු තමන් ලබා ගත් ශරීර කූඩුවත් තමා වටා ගොඩනැගෙන බැඳීම් සමුදායත් ආරක්ෂා කිරීමටත්,පෝෂණය කිරීමටත් වෙර දැරීමකි. බුදුරදුන් දේශනා කළේ “නිබ්බානං පරමං සුඛං” නිවන උතුම්ම සැපත බවයි. නිවන් දකින තුරු සත්වයා සංසාර චක්‍රයට හසු වී ණයකාරයෙකු විලසින් ණය ගෙවනවා ඇත. අප උසස් මනසක් ලබා ඇති බැවින් තමනට, අනුනට,මෙලොවට පරලොවට ණයකාරයෙකු නොවිය යුතුය.
අප්පමාදෝ අමත පදං 
පමාදෝ මච්චුනෝ පදං 
අප්පමත්තාන මීයන්ති 
යේ පමත්තා යථා මතා

නොපමා වූවෝ නිවනටත්, පමා වූවෝ මරණයටත් පත් වන බව බුද්ධ දේශනයයි. ප්‍රමාදය යනු සසරටම ඇලී ගැලී ණයකාරයෙකු සේ ණය ගෙවීමයි. අප ජීවිතය ජීවත් කිරීමට මහඟු ප්‍රයත්නයක් දරන පිරිසකි. ඉපදුනාට පසු අකැමැත්තෙන් හෝ ශරීරය නඩත්තු කළ යුතුය. එම නඩත්තුව තුළ ණයකාරයෙකු නොවන අයුරින් ජීවත් වන අයුරු බුදුරදුන් විවිධ සූත්‍ර තුළින් දේශනා කළහ. ඒ සඳහා සිඟාලෝවාද ව්‍යග්ගපජ්ජ , පරාභව, මංගල, වසල, වැනි සූත්‍ර කියවීම වැදගත් වේ. එම සූත්‍ර තුළින් ණයකාරයකු නොවන අයුරින් ජීවත් වීමේ ක්‍රමවේදයන් පැහැදිලි කොට ඇත.
ඒ අනුව උසස් මනසක් ලබා උපන් අප සෑම දෙනෙක්ම ණයකාරයෙකු නොවී සසරට අවශ්‍ය පින් දහම් සිදු කොට ගැනීමත් ගුණ ගරුක ජීවිතයක් ඇති කර ගැනීමත් කළ යුතුය. ඒ සඳහා මිනිසත් භවය තරම් වටිනා ආත්මයක් තවත් නොමැත. සුළු කාලයකට සීමා වී ඇති අපේ ජීවිත කාලය තුළින් අද අදම කළ යුතු සමාජ වගකීමත් සසරට අවශ්‍ය පින්දහම්නුත් සිදු කරගත යුතුය. තමනටත් අනුනටත්, මෙලොවටත්, පරලොවටත්, වටිනාකමින් යුතු ජීවිතයක් ගොඩ නඟා ගනිමින් අණන සුඛය විදීමට අප සෑම කෙනෙක්ම වෙසෙසිය යුතුය. නිවන අරමුණු කොටගෙන යන ගමන් මාවතට ණයකාරයෙකු නොවීම ඉතා වැදගත් වේ. ඒ තුළින් උතුම් වූ නිවනට ළංවීම අප්‍රමාදව කළ හැකි බව මතක් කිරීමට කැමැත්තෙමි.

¤☸¤══════¤☸¤☸¤══════¤☸¤
නොපෙණෙන ලෝකය දකින යථාර්තවාදී දහම, බුදු දහමයි.
X